Talk Love แค่บอกรัก..ยากตรงไหน

“ข้าอยากให้ท่านผูกพันกับสายเลือดของข้า ..และข้าหวังอย่างยิ่งว่าทุกช่วงของอายุลูกหลานจะได้พบกับท่านทุกรุ่นไป” วิคตอเรียสัมผัสใบหน้าเรียวขาวซีดอย่างแผ่วเบา แววตานั่นเศร้ายิ่ง

“ขอโทษนะ.. เพราะ..” เธอเลื่อนนิ้วเรียวปิดที่ริมฝีคนที่กำลังจะพูด สีหน้านั้นทำให้เธอเจ็บปวดใจที่เห็นคนที่โอบกอดกำลังเสียน้ำตา

“ท่านมิผิด”

“ถ้าเจ้าไม่ให้เลือดกับข้า..” 

“ท่านขาดเลือดมานาน ข้าโชคดีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดท่าน.. ข้ามั่นใจว่าในโลกใบนี้ข้าคือคนแรก และข้าหวังว่าท่านจะรู้จักรักใครสักคนด้วยหัวใจ” เธอยิ้มกว้างแล้วจากไปอย่างสงบ 

เขาปิดดวงตาคู่นั่นอย่างเบามือ

“ข้าขอโทษ..” 

ใบหน้าเรียวเต็มไปน้ำตาจะมีมนุษย์คนไหนเล่าที่ทำให้แวมไพร์อย่างเขาเสียใจได้หากไม่ใช่วิคตอเรียเพื่อนมนุษย์เพียงหนึ่งเดียว

แวมไพร์อย่างเขานั่นแม้อายุจะหลายพันปีแต่กลับมีคนที่สนิทไม่กี่คนเท่านั่น และวิคตอเรียเป็นมนุษย์คนแรกที่เข้ามาในชีวิต และเพราะเธอวนเวียนอยู่ในชีวิตจึงทำให้ต้องตาย ไนท์มองร่างหญิงสาวในอ้อมกอดแล้วกอดเธอแน่นขึ้น เขาอยากให้เสียงสัญญาณหัวใจนั่นกลับมาเต้นอีกสักครั้ง สักนาทีก็พอเธอยอมตายแต่ไม่ยอมเป็นแวมไพร์เพื่อต่ออายุ ไนท์กำมัดแน่นทุบลงพื้นแล้ววางร่างไม่ไหวติ่งนั่นลงกับพื้น เขากลับเขาไปในการต่อสู้อย่างบ้าคลั่งในสงครามครั้งนั่นพวกพาร์มทั้งหมดในการต่อสู้ ณ จุดนั่นตายลง 

และนับจากวันนั้นเขาเลือกที่จะหลับใหลและหันหลังให้กับแวมไพร์และมนุษย์